PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Oto uchwała Sądu Najwyzszego w sprawie protokołów sporządzonych za pomocą urządzenia rejestrującego przyjeta 23 marca 2016 r. III CZP 102/15 w odpowiedzi na pytanie prawne Sądu Okręgowego: „1. Czy sporządzony na podstawie art. 157 § 1 kodeksu postępowania cywilnego protokół utrwalający przebieg posiedzenia za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk umożliwia sądowi drugiej instancji kontrolę procesowo – instancyjną w rozumieniu art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego w zw. z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji?
2. Czy transkrypcja protokołu utrwalonego za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk sporządzona zgodnie z art. 158 § 4 kodeksu postępowania cywilnego ma charakter dokumentu urzędowego i jest równoznaczna z tym protokołem i czy na jej podstawie sąd drugiej instancji może dokonywać kontroli procesowo – instancyjnej orzeczenia?
3. Czy § 12 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku z przebiegu posiedzenia jawnego w postępowaniu cywilnym, w zakresie, w jakim umożliwia dokonywanie zmian zapisu za pomocą urządzeń korygujących lub wzmacniających dźwięk nie narusza domniemań prawdziwości i prawidłowości protokołu jako dokumentu urzędowego?
4. Czy w przypadku, gdy protokół utrwalający przebieg posiedzenia za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk jest słabo słyszalny zachodzi konieczność powtórzenia postępowania dowodowego czy odtworzenia akt?
5. Czy dla skutecznego kwestionowania w ramach zarzutu art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego oceny zeznań świadków skarżący w apelacji powinien odnieść się do konkretnych fragmentów zapisu dźwiękowego?”
Sąd Najwyższy podjął uchwałę następującej treści:
1. Transkrypcja protokołu sporządzonego za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk nie jest dokumentem urzędowym i nie stanowi podstawy ustaleń dotyczących przebiegu posiedzenia.
2. Jeżeli protokół sporządzony za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk nie pozwala w części obejmującej czynność dowodową na ustalenie jej treści, sąd powtarza w odpowiednim zakresie tę czynność (art. 241 k.p.c.).
3. Podnosząc w apelacji zarzut błędnej oceny dowodu (art. 233 § 1 k.p.c.), skarżący nie musi wskazywać konkretnego fragmentu zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku utrwalającego przeprowadzenie tego dowodu. W pozostałym zakresie Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały.
Sąd Najwyższy odmawiając odpowiedzi na pierwsze pytanie Sądu Okręgowego stwierdził, że odpowiedź należy do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, natomiast odnosząc się do pytania trzeciego, stwierdził, że § 12 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku z przebiegu posiedzenia jawnego w postępowaniu cywilnym – nie był stosowany w sprawie. Uzasadniając uchwałę Sąd Najwyższy wskazał, że transkrypcja protokołu sporządzonego za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk nie jest dokumentem urzędowym, gdyż ma charakter pomocniczy, subsydiarny i ma ułatwić prowadzenie sprawy. A ponieważ nie ma samodzielnej funkcji procesowej, nie może stanowić podstawy ustaleń dotyczących przebiegu posiedzenia. Odnosząc się do czwartego pytania, Sąd Najwyższy stwierdził, że protokół sporządzony za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk jest zbliżony do klasycznego, nie cyfrowego protokołu, i w przypadku gdy dźwięk jest słabo słyszalny, to trzeba powtórzyć czynność, nie ma zaś podstaw do jego rekonstrukcji. Nie ma też podstaw do wskazywania konkretnej minuty nagrania, co nie jest ? jak wskazał Sąd Najwyższy – zachętą do ogólnikowego formułowania apelacji. SN podkreślił też, że w systemie apelacji pełnej sąd musi znać całość materiału, a nie tylko część, i orzeka na podstawie materiału zgromadzonego w pierwszej i drugiej instancji.