PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Sędzia SN, prof. Włodzimierz Wróbel:
Nie może być zgody sędziów Sądu Najwyższego na dokonywanie wyborów kandydatów na Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w sposób niezgodny z prawem. Jeżeli nawet w Sądzie Najwyższym dochodziłoby do podejmowania bardzo ważnych decyzji „bez żadnego trybu”, to i od obywatela nie możemy wymagać, żeby pisma procesowe składał w terminie, posługiwał się określonymi przez prawo formularzami, czy przedstawiał swoje żądania lub wnioski tylko w przewidzianej przez prawo drodze.
Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego to mało znany organ konstytucyjny. Jego konstytucyjne kompetencje są bardzo ograniczone – w zasadzie sprowadzają się do jednej sprawy – owo „Zgromadzenie” ma przedstawić Prezydentowi RP kandydatów na Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Przynajmniej dwóch, co przewiduje art. 183 ust. 3 Konstytucji RP. Mimo to, ta jedyna konstytucyjna kompetencja jest fundamentalna dla kruchej równowagi między potężną władzą większości, która np. wybiera parlament, rząd czy Prezydenta, a znacznie słabszą „trzecią władzą”, czyli sądami, które mają kontrolować to, co robi rząd, różne urzędy, czy niekiedy nawet sam Prezydent.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego też jest organem konstytucyjnym. Ma on kierować Sądem Najwyższym. Nie jest to władza absolutnego króla, bo Sąd Najwyższy jest sądem, w którym orzekają sędziowie i Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego nie może ani wpływać na wyroki Sądu Najwyższego, ani tych wyroków zmieniać. Ale może decydować niekiedy, do jakich sędziów Sądu Najwyższego dana sprawa wpłynie, czy określać sytuację służbową sędziego Sądu Najwyższego. Czasami przewodniczy Sądowi Najwyższemu, kiedy dochodzi do wydawania najważniejszych orzeczeń. Jest też przewodniczącym specjalnego sądu – Trybunału Stanu, który może sądzić najważniejszych polityków kraju sprawujących ważne urzędy (Prezydenta, premiera, ministra) za naruszenia prawa.
Więcej na monitorkonstytucyjny.ue
