PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Już prawie tysiąc skazanych zostało objętych elektronicznym systemem nadzoru. Ustawa o Służbie Więziennej z 9 kwietnia 2010 r. dała możliwość powołania do życia organu doradczego Ministra Sprawiedliwości jakim jest Rada Polityki Penitencjarnej. To ważna inicjatywa. Rada stawia sobie bowiem za zadanie aktywne wspieranie rozwoju i przeobrażeń więziennictwa, w szczególności w zakresie inicjowania, analizowania i prowadzenia badań naukowych mających na celu wypracowanie koniecznych i skutecznych rozwiązań, dotyczących ustawowych zadań Służby Więziennej ? powiedział podczas obrad minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski, który wziął udział w drugim posiedzeniu Rady Polityki Penitencjarnej.
W skład powołanej przez Ministra Sprawiedliwości, Rady Polityki Penitencjarnej wchodzą: 1. prof. zw. dr hab. Brunon Hołyst, Rektor Wyższej Szkoły Menadżerskiej w Warszawie. 2. prof. zw. dr hab. Marian Andrzej Filar – Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Katedra Prawa Karnego i Polityki Kryminalnej. 3. prof. dr hab. Marek Jerzy Konopczyński – Rektor Pedagogium Wyższej Szkoły Pedagogiki Resocjalizacyjnej w Warszawie. 4. prof. zw. dr hab. Krzysztof Piotr Krajewski kierownik Katedry Kryminologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. 5. prof. dr hab. Wiesław Ambrozik, Kierownik Zakładu Resocjalizacji, Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydział Studiów Edukacyjnych. 6. prof. dr hab. Zbigniew Lasocik, Katedra Kryminologii i Polityki Społecznej, Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego. 7. dr Monika Elwira Marczak pedagog, wieloletni kurator społeczny dla dorosłych. Adiunkt w Zakładzie Patologii Społecznej iResocjalizacji Uniwersytetu Gdańskiego. 8. płk.dr Paweł Moczydłowski, socjolog, były Dyrektor Generalny SW. 9. gen dr Jacek Adam Pomiankiewicz, historyk, były Dyrektor Generalny SW. 10. Stanisław Chmielewski ? Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. 11. Beata Maria Wołosik, sędzia, delegowana do Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji w Ministerstwie Sprawiedliwości. 12. Danuta Anna Przywara ? Prezes Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. 13. prof. zw. dr hab. Teodor Szymanowski – Stowarzyszenie Penitencjarne ?Patronat?. 14. Mariusz Kowarski ? członek Zarządu Stowarzyszenia ?Monar?. 15. Marek Jan Gajos – Członek Stowarzyszenia Inicjatywa Samorządowa ?Razem?. 16. ppłk Lidia Olejnik ? Dyrektor Zakładu Karnego w Lublińcu. 17. płk Krzysztof Chojecki – Dyrektor Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Bydgoszczy.
Posiedzenie Rady poświęcone było omówieniu funkcjonowania Systemu Dozoru Elektronicznego oraz głównym kierunkom zmian w szkoleniu funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej. – System Dozoru Elektronicznego jako forma probacji jest jedną z najistotniejszych zmian w zakresie wykonywania kary w naszym kraju. System ten pozwala osobom skazanym na odbycie kary w warunkach środowiska wolnościowego. Taki sposób odbywania kary ma ogromny wpływ na zachowanie relacji rodzinnych, pracowniczych i lokalnych, a jednocześnie nie obciąża systemu penitencjarnego ? oświadczył podczas obrad Krzysztof Kwiatkowski. Do 4 marca 2011 r. wykonaniem kary w Systemie Dozoru Elektronicznego objętych zostało 984 skazanych z czego karę odbywało 696 skazanych, a 288 zakończyło odbywanie kary. System Dozoru Elektronicznego, który wedle prognoz w 2014 r. ma objąć ponad 7500 skazanych, stwarza poważne pozytywne perspektywy w poszukiwaniu nowych rozwiązań ? powiedział wchodzący w skład Rady prof. Brunon Hołyst. ? Również nowe inwestycji, które przyczynią się do uzyskania nowych miejsc w zakładach karnych, mogą podnieść efektywność systemu penitencjarnego w Polsce ? dodał.
W Wielkopolsce ?elektroniczne? obroże zostały założone dwunastu skazanym. Do rozpatrzenia jest kilkaset wniosków skazanych, ale kryteria są bardzo ostre. Co najmniej raz w tygodniu odbywa się posiedzenie w celu rozpatrzenia prośby skazanych o zastosowanie wobec nich nadzoru elektronicznego. Ostatnio odmówiono elektroniczny nadzór j osobie, która przed aresztowaniem i skazaniem, przez długi czas ukrywała się za granicą. Wiele wskazywało na to, że prośba o elektroniczny nadzór była tylko fortelem, aby wyjść na wolność. Nadal zainteresowanie elektronicznymi obrożami wykazują rodziny osadzonych, aniżeli oni sami.
