PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Na stronie www.repatriacja.org.pl można pobrać formularz i wysłać go do Stowarzyszenia Wspólnota Polska, aby poprzeć obywatelski projekt ustawy o repatriacji. Potrzeba 100.000 głosów. 6 dni przed końcem akcji jest ich już 62.873.
W Oddziale Wielkopolskim Stowarzyszenia Wspólnota Polska dowiadujemy się, że listy popracia trzeba wysyłać do Warszawy. Nie można e-mailem, bo są potrzebne oryginały podpisów pod wezwaniem do poparcia projektu ustawy.. Adres podajemy na końcu artykułu. Chodzi o czas. Nieustannie telefonują do poznańskiego biura ludzie, którzy mają nawet akces tysiąca osób. Jedno jest pewne. Wymagana liczba głosów zostanie zebrana, ale czy nowa ustawa rzeczywiście pomoże naszym rodakom na powrót do Ojczyzny? Czy ustawa ureguluje stosunek Polaków do rodaków którzy powrócą z obczyzny?
? Mój Tata, Maciej Płażyński, zamierzał złożyć 12 kwietnia w Sejmie obywatelski projekt ustawy o repatriacji. Był pełnomocnikiem społecznego komitetu, który zdążył zebrać kilka tysięcy podpisów wspierających tę inicjatywę. Umożliwiało to rozpoczęcie procedury prawnej, służącej realizacji tego przedsięwzięcia? – mówi syn tragicznie zmarlego w katastrofie pod Smoleńskiem marszałka Sejmu RP, Jakub Płażyński. Na początku lat 90. XX wieku wydawało się, że niepodległemu państwu polskiemu szybko uda się naprawić krzywdy wyrządzone Polakom przez czerwony i brunatny totalitaryzm. Chodziło m.in. o choćby częściowe zadośćuczynienie tragedii, jaka spotkała naszych rodaków, którzy w latach 30. i 40. XX wieku zostali wypędzeni z Kresów do azjatyckiej części Związku Sowieckiego. Służyć temu miała ustawa repatriacyjna z 2000 roku. Niestety zawiodła ona te nadzieje. W ubiegłym roku MSWiA sprowadziło do Polski tylko kilkanaście osób z dwóch i pół tysiąca oczekujących osób. Taki stan rzeczy przynosi ujmę państwu polskiemu i nam wszystkim jako członkom wspólnoty narodowej. Jedną z podstawowych przyczyn niepowodzenia tej akcji jest mała skuteczność dotychczasowych rozwiązań prawnych. Trzeba więc je zmienić tak, aby w okresie najbliższych 3-5 lat państwo polskie wywiązało się z podjętych zobowiązań. Projekt nowej ustawy został przygotowany wraz z przedstawicielami środowisk reprezentujących interesy repatriantów. Podstawową przesłanką tego dokumentu jest konstatacja, iż proces powrotu do ojczyzny hamuje przede wszystkim to, że państwo polskie jego główny ciężar składa na barki samorządów. Te jednak z braku środków finansowych, nie są w stanie go udźwignąć. Nie ma zatem innego wyjścia jak wzięcie pełnej odpowiedzialności za repatriację bezpośrednio przez państwo, a konkretnie przez organy władzy wykonawczej. W naszym projekcie znajduje się cały pakiet środków służących przyspieszeniu repatriacji. Dwa jednak są kluczowe. Pierwszym jest propozycja, aby obowiązek zapewnienia repatriantowi i jego rodzinie mieszkania powierzyć nie jak do tej pory organowi administracji samorządowej, lecz rządowej, czyli ministerstwu spraw wewnętrznych. Nowa ustawa precyzuje, że MSWiA musi wywiązać się z obowiązku zapewnienia lokalu w terminie 24 miesięcy od wydania przez konsula decyzji o przyrzeczeniu wydania wizy wjazdowej w celu repatriacji. Natomiast czas, na jaki ma być zapewnione mieszkanie, wynosić winien dwa lata. Dzięki temu wyeliminuje się przypadki, kiedy czas oczekiwania na powrót do Polski trwa 7-10 lat. Drugim istotnym elementem tej ustawy jest zapewnienie dostatecznych środków finansowych, pozwalających repatriantom w pierwszych latach pobytu między innymi na dodatkowe lekcje nauki języka polskiego i pokrycie kosztów mieszkaniowych. Proponujemy przyznanie naszym rodakom świadczenia w wysokości 1175 zł, analogicznej do otrzymywanej przez cudzoziemców na podstawie ustawy z o pomocy społecznej. Wydaje się, że jego wypłata przez 36 miesięcy wystarczy na ich adaptację społeczną i środowiskową. Projekt nowej ustawy repatriacyjnej jest apolityczną inicjatywą społeczną.
ZAŁOŻENIA PROJEKTU USTAWY
o powrocie do Rzeczypospolitej Polskiej osób pochodzenia polskiego deportowanych i zesłanych przez władze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich:
Celem proponowanej ustawy jest zrealizowanie akcji repatriacyjnej osób polskiego pochodzenia, które same, bądź ich wstępni byli zesłani lub deportowani przez władze ZSRR w ramach stalinowskich represji i które wyraziły wolę powrotu do Macierzy. Obecnie w ewidencji RODAK prowadzonej na podstawie wymienionej ustawy jest zarejestrowanych ponad 2500 osób (1620 rodzin) oczekujących na repatriację. W 2008 r. do Polski przybyło zaledwie 268 osób, zaś zaproszeń wystosowanych przez samorządy terytorialne było w ubiegłym roku tylko 18. W aktualnym stanie prawnym tempo repatriacji uzależnione jest głównie od możliwości mieszkaniowych jednostek samorządu terytorialnego. One to bowiem – w miarę posiadanych środków – inicjują i prowadzą działalność na rzecz powrotu Polaków, których okoliczności dziejowe pozostawiły poza granicami Polski. Warunkiem niezbędnym do wydania takim osobom wizy wjazdowej w celu repatriacji jest zapewnienie im przez zapraszającego (samorząd, osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej) lokalu mieszkalnego i źródeł utrzymania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Gmina może ubiegać się o dotacje z budżetu państwa na pokrycie kosztów związanych z zapewnieniem lokalu mieszkalnego. W projekcie ustawy proponuje się, aby obowiązek zapewnienia repatriantowi i jego rodzinie mieszkania powierzyć organowi administracji rządowej, którym jest minister właściwy do spraw wewnętrznych, pozostawiając równocześnie dotychczasową możliwość zapewnienia lokalu mieszkalnego przez gminę lub członków najbliższej rodziny. Wybór tego organu jest podyktowany faktem, iż obecnie sprawy związane z repatriantami prowadzi podległy mu Departament Obywatelstwa i Repatriacji. Dlatego też ten minister powinien być obowiązany do realizacji zadań, które ustawa nakłada teraz na samorządy. Istotnym ograniczeniem w kwestii integracji repatriantów w Polsce jest brak w pierwszych latach pobytu dostatecznych środków finansowych pozwalających między innymi na dodatkowe lekcje nauki języka polskiego i pokrycie kosztów mieszkaniowych. W projekcie proponuje się przyznanie stosownego świadczenia analogicznego do otrzymywanego przez cudzoziemców na podstawie art. 92 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Kolejna istotna zmiana to wprowadzenie, powoływanej przez Prezesa Rady Ministrów Rady do Spraw Repatriacji, której zadanie polegać będzie na kontroli organu odwoławczego i monitorowaniu realizacji ustawy. Pozostałe zmiany są przede wszystkim konsekwencją dwóch wyżej omówionych zasadniczych propozycji nowelizacyjnych. Najistotniejszą zmianą w obowiązującym stanie prawnym jest propozycja nałożenia na administrację rządową obowiązku zapewnienia lokalu mieszkalnego dla repatrianta. W tym względzie, czas, na jaki ma być zapewnione mieszkanie, podobnie jak w przypadku samorządów, powinien wynosić 24 miesiące. Minister właściwy do spraw wewnętrznych z obowiązku zapewnienia lokalu musiałby wywiązać się w terminie 24 miesięcy od wydania przez konsula decyzji o przyrzeczeniu wydania wizy wjazdowej w celu repatriacji. Rozwiązanie to miałoby zapobiec przypadkom oczekiwania na repatriację przez okres 7-10 lat, jak to jest obecnie w niektórych przypadkach. Mając świadomość trudności w wykonaniu przez administrację rządową tego zadania, proponuje się wprowadzenie przepisu przejściowego poprzez uruchomienie środków z rezerwy celowej budżetu Państwa. Dążąc do zapewnienia największej efektywności realizacji celu ustawowego proponuje się upoważnienie ministra właściwego do spraw wewnętrznych do zlecania zadania zapewnienia lokalu repatriantowi organizacjom pozarządowym oraz uprawnionym podmiotom w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
Projekt można wesprzeć własnym podpisem wysyłając formularz pod adres: Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” – Biuro Zarządu Krajowego ul. Krakowskie Przedmieście 64 pokój nr 17 I p. 00-322 Warszawa. Tel: (+48 22) 556 90 62 e-mail: komitet@repatriacja.com.pl
