Najnowsze informacje

Recydywista bez renty

Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił powódzywo Mariusza G. przeciwko Skarbowi Państwa.

To znaczy Centralnemu Zarządowi Służby Więziennej, Zakładowi Karnemu we Wronkach i Zakładowi Karnemu w Potulicach w sprawie o rentę i umorzył postępowanie w sprawie o zadośćuczynienie.
W motywach swojego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy podkreslił,że powód Mariusz G. przebywał, będąc pozbawionym wolności w okresach; od 8 lipca 1984r. do 17 listopada 1985r., w Zakładzie Karnym we Włocławku, od 14 marca 1986r. do 7 kwietnia 1988r. w Zakładzie Karnym w Potulicach. od 11 sierpnia 1988r. do 15 października 1989r., w dniu 10 stycznia 1990r., od l lutego 1990r. do 11 lipca 1992r.od 17 września 1992r. do 22 września 1992r. od 15 listopada 1993r. 1993r. do 7 grudnia 1993r. w Areszcie Śledczym w Starogardzie Gdańskim, od 7 grudnia 1993r. do 25 stycznia 1995r. w Zakładzie Karnym w Sztumie, od 25 stycznia 1995r. do 23 stycznia 1996r. w Zakładzie Karnym w Kwidzyniu, od 3 lutego 1999r. do 5 marca 1999r. i od 2 grudnia 1999r. do 14 grudnia 1999r. w Areszcie Śledczym w Starogardzie Gdańskim, od 14 grudnia 1999r. do 2 marca 2001r. w Zakładzie Karnym w Kwidzyniu, od 30 września 2002r. do 17 lipca 2003r. i od 7 grudnia 2003r.do 19 grudnia w Areszcie Śledczym w Starogardzie Gdańskim, od 19 grudnia 2006r.l8 grudnia 2006r. w Zakładzie Karnym w Kwidzyniu oraz od dnia 28 grudnia 2006r. do 20 lutego 2009r.w Zakładzie Karnym we Wronkach. 25 maja 1987r. powód brał aktywny udział w buncie więźniów w Zakładzie Karnym w Potulicach. Mariusz G. jako jeden z pierwszych, zaczął wybijać szyby w oknach i wywarzać drzwi w celach, a po wyjściu na zewnątrz dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy służby więziennej/rzucając w nich kamieniami.
W trakcie pobytu w pozwanej placówce, powód uczestniczył w zbiorowym samouszkodzeniu, dokonując dniu 16 czerwca 1987r podcięcie przedramienia, a w dniu 9 listopada 1987r. dokonał samouszkodzenia ciała, polegającego na podcięciu ścięgna Achillesa w prawej pięcie. Współwięźniowie nie zaobserwowali u powoda, dolegliwości utrudniających mu codzienne funkcjonowanie. Natomiast sam Mariusz G. kilkakrotnie skarżył się, iż w związku z pobytem w Zakładzie Karnym, stał się bardzo nerwowy i wybuchowy. Nie leczył się jednak psychiatrycznie wskazując, iż nie ma zaufania do więziennych psychiatrów. Korzystał z pomocy innych lekarzy. W okresie od grudnia 2006r. do czerwca 2007rv powód odbył leczenie w oddziale terapeutycznym dla skazanych uzależnionych od środków odurzających lub substancji psychotropowych w Zakładzie Karnym we Wronkach.
Po opuszczeniu Zakładu Karnego we Wronkach, powód rozpoczął leczenie w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej POLIMED w Tczewie. A czując powiększające się dolegliwości pozwał winnych, swoim zdaniem, fatalnego stanu zdrowia, dochodząc renty i zadośćuczynienia.
Sąd Okręgowy oddalając pozew wskazał, że przesłanki roszczenia o rentę z tytułu szkody na osobie określa art. 444§2 k.c ,zgodnie z którym, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Zgodnie zaś z art. 444§1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Uszkodzenie ciała W rozumieniu art. 444 § l k.c., polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych.
Rozstrój zdrowia – w rozumieniu art. 444 § l k.c. – wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna). Jest oczywiste, iż często to samo zdarzenie może wywołać zarówno uszkodzenie ciała, jak i rozstrój zdrowia. Poszkodowanym w rozumieniu art. 444 k.c.. uprawnionym do dochodzenia odszkodowania, jest osoba, która doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba. Wymienione skutki musza być bezpośrednim, a nie pośrednim następstwem zdarzenia sprawczego. Roszczenie o rentę przysługuje poszkodowanemu w razie, całkowitej lub częściowej utraty przez niego zdolności do pracy zarobkowej, zwiększenia się jego potrzeb, zmniejszenia się jego widoków powodzenia na przyszłość. Wymienione przesłanki muszą występować kumulatywnie. To znaczy z uszkodzeniem cała bądź rozstrojem zdrowia muszą kumulatywnie wystąpić całkowita lub częściowa utraty przez zdolności do pracy zarobkowej bądź zwiększenie się potrzeb, bądź zmniejszenie się widoków powodzenia na przyszłość. W ocenie Sądu Okręgowego powód – reprezentowany w procesie przez profesjonalnego pełnomocnika i składający również we własnym imieniu liczne pisma procesowe, nie przedstawił żadnych okoliczności faktycznym świadczących o utracie całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej bądź, zwiększeniu się jego potrzeby zmniejszeniu widoków powodzenia na przyszłość. Pełnomocnik powoda został zobowiązany do podania okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie renty oraz wskazanie sposobu określenia wysokości żądania. Na powyższe zobowiązanie pełnomocnik powołał jedynie ustawowy zapis i wskazał, że odbywanie kary przez powoda w opisywanych przez powoda warunkach doprowadziło go do utraty zdolności do pracy i wywołania u niego uszczerbku na zdrowiu. Nie podano żadnych okoliczności fatycznych, nie opisano stanu sprzed i po uszkodzeniu ciała oraz rozstroju zdrowia.
Sam powód akcentował, że gdyby nie wieloletni pobyt w zakładach karnych mógłby zostać prezesem dużej firmy i zarabiałby ?krocie”. Bezsprzecznie jednak Skarb Państwa nie jest odpowiedzialny za to, że powód był przez lata był pozbawiony wolności. Ta okoliczność bowiem była jedynie wynikiem jego przestępczej działalności. Oczywistym jest, iż samo uszkodzenia ciała lub rozstrój zdrowia, nie stanowi wystarczającej przesłanki do zastosowania art. 444§2 k.c., tymczasem powód w niniejszej sprawie nie tylko nie wykazał procesowo ale nawet nie wskazał podstaw, uzasadniających zastosowanie tego przepisu. Dlatego też Sąd uznał, iż w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego internisty oraz psychiatry i psychologa albowiem powód domagał się jedynie by biegli tych specjalności ocenili jego stan zdrowia. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom powoda, że podcięcie przez niego ścięgna Achillesa w prawej pięcie, było wynikiem szykan jakie stosowali wobec niego funkcjonariusze Zakładu Karnego w Potulicach. Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynika bowiem, iż trakcie pobytu w tym zakładzie karnym, powód aktywnie uczestniczył w subkulturze więziennej tzw. grypsujących.
Podsumowując stwierdzić należało, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, że powód poniósł szkodę na osobie, z którą wiązałoby się nieprzedawnione roszczenie.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu zważył, co następuje: Apelacja powoda okazała się nieuzasadniona. Sąd Okręgowy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, ocenionego bez przekroczenia granic określonych treścią art.233§1 kpc dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz trafnie określił ich prawne konsekwencje. Ustalenia te oraz ich prawną ocenę Sąd Apelacyjny podziela, przyjmując je jako własne. Słusznie zaakcentował Sąd Okręgowy, że skarżący, reprezentowany przez adwokata, mimo wezwania przez Sąd do podania okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie renty oraz wskazanie sposobu jej wyliczenia, nie uczynił skutecznie zadość temu wezwaniu. W tych warunkach ustalenie samego tylko rozstroju zdrowia u powoda i ewentualnego związku przyczynowego z ? niewłaściwymi warunkami odbywania kary wolności? nie wystarczyłoby do uznania zasadności żądania renty. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Sprawdź także

Sędziowie pozwali S. Piotrowicza

Pierwsza prezes Sądu Najwyższego Małgorzata Gersdorf i sędzia Krzysztof Rączka złożyli pozew przeciwko posłowi Prawa …