PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Ministerstwo Sprawiedliwości opublikowało komunikat o tym, że 26 listopada 2013 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał dwa orzeczenia w sprawach przeciwko Polsce (Błaja News przeciwko Polsce, skarga nr 59545/10 oraz Wereda przeciwko Polsce, skarga nr 54727/08), w których analizował zasadność skarg pod kątem naruszenia przepisu art. 10 Konwencji,…….gwarantującego wolność wyrażania opinii a także art. 5 Konwencji gwarantującego prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego.
W sprawie Błaja News Sp. z o.o. przeciwko Polsce skarżąca zarzuciła, iż nakazanie jej przeproszenia, a także zapłaty zadośćuczynienia za zniesławienie rzecznika lokalnej Prokuratury Apelacyjnej, w związku z opublikowanym przez skarżącą materiałem prasowym, naruszyło gwarantowane jej prawo swobody wypowiedzi. Trybunał nie uwzględnił zarzutów. Oddalając skargę odwołał się do przeprowadzonego przez sądy krajowe postępowania i stwierdził, że zapadłe w jego toku rozstrzygnięcia wydano w rezultacie wszechstronnej analizy okoliczności sprawy.
Skarżąca natomiast zbierając materiały do kwestionowanej publikacji a następnie publikując artykuł nie dochowała staranności wymaganej w takich sytuacjach od dziennikarzy. Trybunał zwrócił także uwagę, że skarżąca została pociągnięta jedynie do odpowiedzialności cywilnej, gdyż organy prokuratury nie wszczęły w stosunku do niej postępowania karnego.
Powyższe ustalenia doprowadziły Trybunał do wniosku, że ingerencja w swobodę wypowiedzi skarżącej była zgodna z prawem, niezbędna w społeczeństwie demokratycznym, a także oparta na adekwatnych i wystarczających podstawach.
W sprawie Wereda przeciwko Polsce Trybunał oceniał zasadność zastosowania oraz długość tymczasowego aresztowania skarżącego. Skarżący – oficer Marynarki Wojennej został aresztowany w związku z podejrzeniem przyjęcia korzyści majątkowej w związku z pełnioną służbą, a także kierowania zorganizowaną grupą przestępczą. Tymczasowe aresztowanie stosowano łącznie przez okres jednego roku. Środek ten został uchylony postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2008 roku, które zostało niezwłocznie przesłane do jednostki penitencjarnej, w której przebywał skarżący, przy czym faktyczne zwolnienie z aresztu nastąpiło dopiero w dniu 21 maja 2008 roku. W skardze do Trybunału skarżący zakwestionował legalność tymczasowego aresztowania w okresie od dnia wydania postanowienia o uchyleniu tego środka do dnia faktycznego zwolnienia z Aresztu Śledczego, a także nadmierną długość stosowania tego srodka.
Trybunał przychylił się do pierwszego z podnoszonych zarzutów. Podniósł w tym kontekście, iż w pewnych okolicznościach może nastąpić niewielkie, ograniczone w czasie opóźnienie w zwolnieniu osadzonego. Niemniej jednak rolą państwa jest takie zorganizowanie współpracy pomiędzy organami wymiaru sprawiedliwości, aby załatwienie formalności administracyjnych nie przekroczyło zbędnego minimum. Trybunał odwołał się także do stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, w którym poddano krytyce przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 stycznia 2004 roku w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności, w zakresie w jakim zabraniały zwalniania osadzonych na podstawie dokumentów przesłanych faxem bądź w formie elektronicznej.
W odniesieniu do drugiego z podniesionych zarzutów Trybunał nie dopatrzył się naruszenia Konwencji. Uzasadniając rozstrzygnięcie w tym przedmiocie Trybunał wskazał, iż przesłanki, do których odwoływały się władze krajowe stosując omawiany środek, były istotne i wystarczające, zaś samo postępowanie prowadzone było z zachowaniem wymaganej staranności.