Przepis art. 110 § 2 kodeksu karnego wykonawczego gwarantuje minimalne warunki bytowe, jakie powinni mieć więźniowie. Należy zwrócić uwagę, że ustawowo przewidziane minimum powierzchni na 1 więźnia ? 3 m² jest jednym z najniższych w Europie. I tak przykładowo wynosi ono: w Austrii – 6 m2, w Belgii – 9 m2, w Bośni i Hercegowinie – 4 m2, na Cyprze – 9,5 m2, w Czechach – 3,5 m2, w Danii – 6-7 m2, w Finlandii – 7 m2, w Grecji – 10 m2, w Hiszpanii – 6 m2,
w Holandii – 10 m2, w Irlandii – 6-10 m2, w Islandii – 6-10 m2, w Niemczech – 7 m2, w Norwegii – 6-10 m2, w Portugalii – 7 m2, w Turcji – 8-9 m2 , we Włoszech – 9 m2, w Rumunii – 6 m2, w Chorwacji – 8 m2, w Bułgarii ? 6 m2 .
Europejski Komitet Zapobiegania Torturom po przeprowadzeniu w latach 1996, 2000, 2004 wizytacji w polskich zakładach karnych i aresztach śledczych stale zaleca, by powierzchnia celi mieszkalnej przypadająca na więźnia wynosiła co najmniej 4 m2. Umieszczanie w celach przeludnionych przez prawie półtora roku nie może być uznane za wyjątkowe i tymczasowe w rozumieniu art. 248 § 1 k.k.w. Nie może być więc mowy o prawidłowym stosowaniu tego przepisu. Ponadto, choć nie wskazuje on maksymalnego okresu umieszczenia skazanych w warunkach w nim określonych, to przecież z samej jego treści wprost wynika, że znajduje zastosowanie tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach i przy zachowaniu trybu postępowania w nim wskazanego oraz w przepisach wykonawczych, a ograniczenia te mogą być wprowadzone na czas określony.
Z informacji podanych przez odbywających kary pozbawienia wolności wynika, że przeludnienie cel nie jest zjawiskiem nowym, spowodowanym niedającymi się przewidzieć okolicznościami. Pomimo tego, że o występującym od lat problemie informują Państwo w przewidzianym do tego trybie, jednostki odpowiedzialne bezpośrednio za wykonywanie kary pozbawienia wolności, wskazane negatywne zjawisko nadal występuje co oznacza też, że nie zostały podjęte należyte działania mające zapobiec temu niekorzystnemu zjawisku.