PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie o sygn. III CZP 111/16, podjął uchwałę następującej treści: Roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym na podstawie art. 778 k.c. Powyższa uchwała została podjęta w odpowiedzi na pytanie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z dnia 1 grudnia 2016 r., sygn. akt XXVII Ca 3352/16: Czy roszczenie pasażera wynikające z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/9 przedawnia się w okresie jednego roku od dnia wykonania przewozu lub dnia, w którym przewóz miał być wykonany, zgodnie z art. 778 w związku z art. 775 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), dalej jako «k.c.»? W razie negatywnej odpowiedzi na powyższe pytanie, czy roszczenie pasażera wynikające z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/9 wygasa w okresie dwóch lat licząc od dnia przybycia do miejsca przeznaczenia lub od dnia, w którym statek powietrzny powinien był przybyć, albo od dnia, w którym przewóz został zatrzymany, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji o ujednolicaniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, sporządzonej w Montrealu dnia 28 maja 1999 r. (Dz.U. z 2007 r. Nr 37, poz. 235)? W razie negatywnej odpowiedzi na obydwa powyższe pytania, czy roszczenie pasażera wynikające z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/9 przedawnia się w okresie trzech lat od dnia wymagalności roszczenia zgodnie z art. 4421 § 1 k.c.? W razie negatywnej odpowiedzi na trzy powyższe pytania, czy roszczenie pasażera wynikające z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/9 przedawnia się w okresie dziesięciu lat od dnia wymagalności roszczenia zgodnie z art. 118 w związku z art. 120 § 1 k.c.?? Sąd Najwyższy stwierdził, że poszukując rozwiązania przedstawionego problemu prawnego nie ma możliwości nawiązania do konwencji montrealskiej (art. 35 ust. 1 Konwencji o ujednolicaniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, sporządzonej w Montrealu dnia 28 maja 1999 r., Dz.U. z 2007 r. Nr 37, poz. 235) ze względu na jednolite orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tej materii. Trzyletni termin przedawnienia wynikający z przepisu art. 4421 § 1 k.c. również nie wchodzi w rachubę, ponieważ nie mamy do czynienia z roszczeniem o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym; mamy do czynienia z podstawą kontraktową, mimo, że przedmiotowe ?odszkodowanie? ma dość szczególny charakter. Roczny termin przedawnienia wynika z literalnej wykładni art. 775 k.c.
Reżim umowy przewozu uregulowanej w kodeksie cywilnym jest bardzo ogólny. Przepisy te są rzadko stosowane, gdyż obowiązuje wiele aktów normatywnych szczególnych ? krajowych i europejskich. Jednakże konstrukcja art. 775 k.c. jest taka, że stosujemy przepisy tytułu XXV Przewóz osób kodeksu cywilnego do przewozu w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami. Wskazane rozporządzenie europejskie nie reguluje kwestii przedawnienia roszczenia, więc art. 778 k.c. nie został wyłączony. Drugi sposób wykładni da taki sam rezultat: wychodząc do reżimu europejskiego, ze względu na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości musimy wrócić do porządku krajowego i poszukać roszczenia najbliższego temu roszczeniu.
Nie będzie to termin dziesięcioletni z art. 118 k.c., tylko właśnie roczny z art. 778 k.c., który wprost odnosi się do umowy przewozu. Wykładnia literalna czy funkcjonalna prowadzą do tych samych rezultatów. Sąd Najwyższy wskazał, że w rozporządzeniu mowa jest o odszkodowaniu, ale w rozumieniu kodeksu cywilnego bardziej przypomina karę umowną. Roszczenie to powinno być jak najszybciej dochodzone. Jeśli występuje zdarzenie opisane w rozporządzeniu to pasażer od razu powinien wnieść roszczenie; termin dziesięcioletni jest nie do przyjęcia w tych sprawach.