PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
W sentencji wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: przewodniczący: Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym skargi T. K. na bezczynność Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w przedmiocie uposażenia; postanowił odrzucić skargę.
Według pozwu skierowanego do Sądu Rejonowego przeciwko Skarbowi Państwa – Szefowi Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, T. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz pewnej kwoty zł tytułem potrąconego uposażenia. Postanowieniem z października 2009 r. Sąd Rejonowy uznał swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę według właściwości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. W listopadzie 2009 r. Sąd wezwał Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu do złożenia odpowiedzi na skargę oraz kompletnych akt sprawy.
W odpowiedzi na skargę, wniesionej w listopadzie 2009 r., wskazany organ wniósł o przekazanie sprawy do rozpatrzenia przez Wojskowego Komendanta Uzupełnień jako o organu I instancji właściwego do załatwienia przedmiotowej sprawy. W uzasadnieniu Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego wyjaśnił, iż T. K. wystąpił do Sądu Pracy z pozwem o przyznanie świadczenia pieniężnego w postaci świadczenia potrąconego przy wypłacie uposażenia, tymczasem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2007 r. III CZP 106/07 roszczenia żołnierzy zawodowych o wypłatę świadczeń należnych na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy zawodowych, a od 1 lipca 2004 r. na podstawie ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. Nr 179 poz. 1750 ze zm.) podlegają rozpoznaniu w postępowaniu administracyjnym. Warunkiem zatem badania przez sąd administracyjny przedmiotowej sprawy jest potrzeba załatwienia jej decyzją administracyjną przez Wojskowego Komendanta Uzupełnień, jako organu I instancji właściwego do załatwienia sprawy.
Pismem z grudnia 2009 r. WSA wezwał T. K. do sprecyzowania jaki akt (decyzję), czynność lub bezczynność Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego zaskarża oraz czy w świetle nadesłanej do akt odpowiedzi organu na skargę żąda rozpatrzenia sprawy przez tutejszy sąd. Wskazane wezwanie T. K. doręczono w dniu (…) grudnia 2009 r. i pozostało ono bez odpowiedzi.
W wykonaniu zarządzenia z dnia 26 lutego 2010 r. zakreślono sprawę w repertorium SA, a wpisano w repertorium SAB jako skargę na bezczynność Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Stosownie do art. 13 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. – dalej p.p.s.a.) wojewódzkie sądy administracyjne właściwe są we wszystkich sprawach sądowoadministracyjnych, dla których nie jest zastrzeżona właściwość NSA. Jednocześnie zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, w zakresie istotnym dla opisanej sytuacji faktycznej, obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (pkt 1), inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz na bezczynność organów polegającą na nie rozpatrzeniu sprawy (pkt 8). W myśl z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn niż wskazane w pkt 1-5 przedmiotowego przepisu, wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
W rozpatrywanym przypadku organy administracji nie prowadziły postępowania w sprawie zwrotu T. K. potrąconego uposażenia i nie zostały w tym przedmiocie wydane stosowne decyzje, bowiem T. K. wystąpił z powództwem cywilnym do sądu cywilnego – sądu pracy. Tym samym zachodzi brak przedmiotu postępowania. W tych okolicznościach sąd uznał, iż sprawa może zostać zarejestrowana wyłącznie jako skarga na bezczynność organu – Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego. Zważyć należy, iż T. K. nie zarzuca skarżonemu organowi bezczynności polegającej na niezałatwieniu jego żądania sprecyzowanego w pozwie, a jednocześnie z akt sprawy nie wynika, aby z żądaniem zwrotu kwot potrąconych wystąpił w trybie administracyjnym. Uznać należy, iż także co do bezczynności organu przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego nie istniał w chwili jego wszczynania. Tym samym w sprawie zachodzi bezprzedmiotowość pierwotna postępowania, co skutkuje koniecznością odrzucenia skargi, jako niedopuszczalnej (por. postanowienie NSA z dnia 23 października 2007 r. sygn. akt I GSK 2218/06 Lex nr 440631).
Niezależnie od powyższego skarga na bezczynność podlegałaby odrzuceniu z uwagi na niewyczerpanie przez skarżącego środków zaskarżenia. Zgodnie z art. 52 § 2 p.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Jednocześnie skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 p.p.s.a.). W analizowanym przypadku środkiem zaskarżenia, które muszą być wyczerpane przed wniesieniem skargi będzie zażalenie przewidziane w art. 37 § 1 k.p.a. lub wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przewidziane w art. 53 § 2 p.p.s.a. Ponieważ z żądaniem zwrotu potrąconego uposażenia skarżący wystąpił na drogę cywilnoprawną, oczywistym jest, iż przed wpłynięciem sprawy do tut. sądu nie wyczerpał trybu określonego przepisem art. 52 § 2 i 3 i 53 § 2 p.p.s.a. Także dostarczone sądowi akta sprawy nie zawierają informacji, iż przed wniesieniem pozwu skarżący wystąpił do skarżonego organu o zwrot kwot potrąconego uposażenia.