PoPrawny Poznański serwis prawny
Powiązane artykuły
Wojewódzki Sad Administracyjny w Poznaniu postanowił odmówić przyznania prawa pomocy skarżącej Z. A.
Wystąpiła ona z takim wnioskiem w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienia od kosztów sądowych.W uzasadnieniu wniosku kobieta podała, że nie ma pieniędzy, aby zapłacić 5000 zł tytułem grzywny w celu przymuszenia do czegoś, co jest niewykonalne. Skarżąca oświadczyła, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Utrzymuje się z emerytury (1461 zł netto miesięcznie). Prowadzi także działalność gospodarczą, która przynosi jej tylko straty (- 6.453,35 zł). Na terenie miasta K. posiada mieszkanie i dwie zabudowane nieruchomości. Do wniosku załączyła pocztowy dowód przekazu świadczenia emerytalnego oraz kserokopię zestawienia przychodów i kosztów za okres od stycznia do czerwca 2010 roku.
Przede wszystkim należy wyjaśnić – pisze w uzasadnieniu postanowienia sąd – że o zasadności żądania zwolnienia od kosztów sądowych nie przesądza wysokość grzywny w celu przymuszenia, czyli uciążliwości środka egzekucyjnej zastosowanego wobec skarżącej celem skłonienia jej do wykonania obowiązków administracyjnoprawnych. Wniosek o prawo pomocy został złożony wraz z zażaleniem na postanowienie tutejszego sądu oddalającego wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżanego aktu administracyjnego. Zgodnie z §2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 221, poz. 2193) wpis stały bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności w sprawach zażaleń na postanowienia wojewódzkich sądów administracyjnych wynosi 100 zł. Zgodnie z art. 246 §1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. ? Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje po wykazaniu, że nie jest ona w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Mając na uwadze wskazane kryterium wyjaśnić należy, że przesłanka „braku możliwości uiszczenia pełnych kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny” nie jest tożsama z ujemnym wynikiem rachunkowym z działalności gospodarczej. Przez brak możliwości uiszczenia kosztów sądowych należy rozumieć brak realnych możliwości pozyskania środków na sfinansowanie kosztów sądowych, wskutek czego ogranicza się stronie, ponad funkcje przypisane kosztom sądowym, realizację prawa do sądu. Orzeczenie o przyznaniu prawa pomocy musi znajdować usprawiedliwienie w całej sytuacji majątkowej wnioskodawcy. Opłacalność prowadzonej działalności gospodarczej jest okolicznością, która może uzasadniać wniosek, lecz nie zawsze jest okolicznością wystarczającą dla przyznania prawa pomocy. Przenosząc powyższe na grunt oceny zasadności żądania w niniejszej sprawie uznać należy, że skarżąca nie wykazała, iż bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych niniejszego postępowania.
Analiza przedłożonych dokumentów wskazuje, że łączny przychód wnioskodawczyni za okres od stycznia do czerwca 2010 roku zamknął się kwotą 100.710,59 zł. Zatem jej średni przychód wynosi około 16.785 zł miesięcznie. Przychód na powyższym poziomie stwarza realne możliwości pokrycia kosztów sądowych związanych z rozpoznaniem wniesionego zażalenie oraz złożonej skargi.
Postanowienie wydał Sebastian Michalski ? referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Poznaniu.